பெயர் தெரியா மரம்.

விருட்சங்களாய்

நிமிர்ந்து நின்றவை

விறகுகளாய் நிற்கின்றன.

இந்த இடத்தில்தானே இருந்தது

எனக்கு நிழல் கொடுத்த

அந்த

பெயர் தெரியா மரம்.

உபயோகமற்றுப் போய்விட்டால்

அல்லவா

உயிர் நீப்பதற்கு...

வாழ்க்கை இன்னும் மிச்சமிருக்கையில்

ஏனிந்த அவசரப்பாடை என்று

புலம்பும் மனதை

சூழ்ந்து கொள்கிறது

ஏதோ ஒரு வெறுமை.

எங்கோ ஒரிடத்தில்,

உயிர் வாழும் இச்சை

ஒட்டிக்கொண்டிருக்கிறது எச்சமாய்...

வெந்தவிந்த உடம்பில்.

டிஸ்கி: என்னுடைய இன்னொரு வலைப்பூவில் வெளிவந்த கவிதையின் மீள்பதிவு.