அறிதுயில்..

                                             

ஆயிரம் முறை சொல்லியனுப்பியும்

இனிப்புடன் வரமறந்த

தந்தையின் மீதான நேற்றைய கோபத்தை

ஒரு கண்ணிலும்; ..

உடன் விளையாட வரமறுத்த

அன்னையின் மீதான இன்றைய கோபத்தை

இன்னொரு கண்ணிலும்

சுமந்துகொண்டு;

கட்டிலிலேறி கவிழ்ந்துகொள்கிறாய்..

என்னுடைய எல்லா

சமாதானமுயற்சிகளையும் புறந்தள்ளிவிடுகிறது….

உன்னுடைய செல்லக்கோப

கன்னஉப்பல்…

அம்மாசித்தாத்தாவின் பஞ்சுமிட்டாய்வண்டி

தூதனுப்பிய மணியோசையும்கூட

உனது பொய்த்தூக்கத்தை

கலைக்கமுடியாமல் வெட்கி;

முகம் மறைத்தோடுகிறது இருளில்..

தாயின் குரலும்

தந்தையின் சீண்டலும் பலனளியாமல்..

ஊர்ந்துவந்த நண்டும் நரியும்கூட

விரல்விட்டு இறங்கியோடிவிடுகின்றன..

இனிப்புப்பெட்டியின் கலகலச்சத்தம் ஏற்படுத்திய

இமைகளுக்குள்ளின் மெல்லிய நடமாட்டத்தை,

அவசரமாய் தலையணையில் முகம்புதைத்து

கைதுசெய்கிறாய்..

கொஞ்சலும் கெஞ்சலும் பயனற்றபொழுதில்;

மிட்டாய்ப்பெட்டி திரும்பக்கொடுக்கப்பட்டுவிடுமென்ற

செல்லமிரட்டலுக்கு உடனே பலனிருக்கிறது!!..

‘தூங்கும் பிள்ளைக்கு காலாடுமே’யென்ற

பல்லாண்டு பழைய அங்கலாய்ப்புக்கு

உடனே பதில்சொல்கிறாய் ‘தற்செயலாய்’ விரலசைத்து..

பொய்த்தூக்கமேயெனினும்

அவ்வழகும் ரசிக்கக்கூடியதேயன்றோ!!!!!..

இதற்காகவென்றேனும், அடிக்கடி ,

அறிதுயில் கொள்ளடா..

என்,

அனந்த பத்மநாபனே………


டிஸ்கி: இந்தக்கவிதையை வெளியிட்ட திண்ணைக்கு நன்றி. ஏற்கனவே அமைதிச்சாரல் தளத்தில் பகிர்ந்திருந்தாலும் ஒரு கணக்குக்காக இங்கேயும்.