நல்லாச்சி

P:C: panbudan

தட்டட்டியில் பெய்யும் மழை நீரையெல்லாம்

தேக்கி வைக்கத்துடிக்கிறாள் பேத்தி

குளமாக்கி அணையாக்கி ஆறாக்கி

இறுதியில் அதை

கடலாகவும் ஆக்கி விட வேண்டுமாம்

சுறாமீன்களைத் தோணியாகவும்

திமிங்கிலங்களைக் கப்பலாகவும் கொண்டு

ஈரேழுலகமும் சுற்றி வர வேண்டும்

மனிதர் புழங்காத நாடுகளும் தீவுகளும் 

ஏராளம் கண்டுபிடிக்க வேண்டும்

அவற்றில்

நல்லாச்சியின் கொடி உயரப்பறக்க வேண்டும்

வானளாவிப்பறக்கும் கொடியைப் பற்றிக்கொண்டு

விண்வெளிக்கும் செல்ல வேண்டும்

அங்கே

நிலவில் வடை சுடும் பெரிய ஆச்சி

பிடித்து வைத்திருக்கும் விண்மீன்களைக் கொணர்ந்து

தோட்டத்துக்கிணற்றில் விட வேண்டும்

மின்னி மின்னி அவை நீந்தும்போது

மத்தாப்பு கூட தோற்றுவிடும்

கதை வளர்த்துக்கொண்டே போகும் பேத்திக்கு

முளைக்கிறதொரு சந்தேகம் திடீரென

விண்மீனும் நட்சத்திர மீனும் ஒன்றா

பிற உயிர்களின் எலும்பெல்லாம்

அவ்வாறே வழக்கிலிருக்கும்போது

மீன்களின் எலும்பை மட்டும்

ஏன் முள்ளெனப் பகர்கிறோம்

இத்தனை விண்மீன்கள் உள்ளதெனில்

வானில் இருப்பது எத்தனையாவது கடல்

கேள்விகளால் துளைக்கிறாள் 

வழக்கம்போல் விழிக்கும் நல்லாச்சி

வழக்கம்போல் சமாளிக்கிறாள் 

‘எல… தண்ணியெல்லாம் வெளிய போவுது

தூம்பாவ மொதல்ல அடை

குட்டையளவேனும் நீர் தேங்கினால்தானே

அது

கடலை குட்டியாய்ப்போடும்’

நல்லாச்சியின் சொல்லையேற்ற பேத்தி

தட்டட்டியின் மடையை அடைக்கிறாள்

வானில் பெருகத்தொடங்குகிறது

ஒரு

தொங்கும் கடல்.

டிஸ்கி: கவிதையை வெளியிட்ட பண்புடன் மின்னிதழுக்கு நன்றி.