யானைப்பூச்சி

இத்தனை விகாரமாய்ப் படைத்திருக்க வேண்டாம்

நொந்து கொண்டபடி

ஆலமரத்தினடியில் சயனித்திருந்தது

மந்தையிலிருந்து பிரிந்து வந்துவிட்ட

புத்திளம் யானைக்கன்று

எதற்கென்றே தெரியாமல்

இரு பெரும் காதுகள்

இப்பிறவியில் மெலிய வாய்ப்பில்லா

மஹாகனம் கொண்ட பேருடல்

இடையிடையே இடையூறாய்

வந்து நெளியும் நீள்மூக்கு

தெண்ணீரில் தன்னுருவென 

தான் கண்டதையெண்ணி

இன்னும் மனம் கலங்கிற்று

தாவும் மான் தொடங்கி தோகை மயில் ஈறாக

அதன்

அழுத கண்ணீர் துடைத்தன

ஆறுதல் தோற்று நின்றன

தூக்கத்தைத் துக்கம் வென்றெடுக்க

துக்கத்தைக் கொடும்பசி தோற்கடிக்க

அலமுறையிட்டு அழுதது யானைக்கன்று

அழுகையின் வீரியம் கூடுந்தோறும்

படபடத்த காதுகள்

அடித்துக்கொண்டு வானேகின உச்சநொடியில்

இப்போதெல்லாம்

அந்த யானைக்கன்று கலங்குவதில்லை

மலருக்கு மலர் தாவிக்கொண்டிருக்கிறது

தும்பிக்கையால் தேனுறிஞ்சியபடி.