ஓயாதகடலொன்று...

வீட்டை நிறைக்கும்

மழலைப்புன்னகையென

சிதறிக்கிடக்கும் சிப்பிகளினூடே,

கண்ணாமூச்சியாடும் குழந்தைகளாய் 

ஓடிச்சென்று மறைகின்றன 

கொழுத்த நண்டுகள்..

ஆதரவான தகப்பனைப்போல் 

கேசம் கலைத்துச்செல்லும் காற்று;

கொண்டு வந்து சேர்க்கிறது 

கடலின் வாசத்தை..

இன்னொரு நாளை 

முடித்த நிறைவில்

 நாள் முழுதும் உழைத்த களைப்பில்;

மறைந்த ஆதவன்,

உதிக்கிறான் ஒரு குழந்தையின் கையில்

பலூனாய்..

வீடு வந்து சேர்ந்தபின்னும் 

அலையடித்துக்கொண்டிருக்கிறது 

கடல்,

உடையிலிருந்து உதிரும்

குறுமணலுடன்..

கால் நனைக்கவென்று மட்டுமல்லாமல்

எல்லாவற்றுக்குமான விருப்பமாய்...

இந்தக்கவிதையை வெளியிட்ட திண்ணைக்கு நன்றி...